Bp Franciszek Antoni Kobielski

Już jako kapłan wysłany został w 1707 r. do Rzymu, gdzie korzystając z trzyletniego stypendium (przedłużonego później o kolejny rok) z niegdysiejszej fundacji bpa krakowskiego Jakuba Zadzika-odbywał do 1711 r. studia w zakresie prawa kościelnego, których nie uwieńczył stopniem naukowym.

W trakcie trwania studiów rzymskich przyjęty na członka kapituły katedralnej w Krakowie na Wawelu (1708) oraz prymasowskiej kapituły kolegiackiej w Łowiczu (1709), po powrocie do kraju zrezygnował z kanonii wiślickiej i probostwa w Piaskach Wielkich, miast czego został w 1714 r. kan. kapituły metropolitalnej w Gnieźnie, a z kolei w 1717 r. prepozytem katedralnym krakowskim (wcześniej uzyskał również dziekanie kolegiaty w Warszawie, następnie też w Kielcach). Kilkukrotnie delegowany do Trybunału Koronnego, w 1720 r. sprawował obowiązki jego wiceprezydenta, będąc również deputatem kapituł gnieźnieńskiej i krakowskiej na sejmy Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Po śmierci w 1721 r. swego dotychczasowego protektora, prymasa Stanisława Szembeka, którego uroczystym pogrzebem w Gnieźnie przyszło mu się zająć, zyskał protekcję kuzyna zmarłego, bpa włocławskiego Krzysztofa Antoniego Szembeka On właśnie desygnował go na wakującą po śmierci Wojciecha Ignacego Bardzińskiego miejscową sufraganię, przedstawiając kandydaturę Stolicy Apostolskiej pismem z 8 XI 1723 r. Dopiero w rok później przeprowadzony został w XII 1724 r. proces informacyjny, a 23 VII 1725 r. nowy papież Benedykt XIII udzielił Franciszkowi Antoniemu Kobielskiemu prowizji na godność bpa tytularnego Antaeopolis.

Konsekracja elekta, dopełniona przez K.A. Szembeka (wg innych przez prymasa Teodora Andrzeja Potockiego), odbyła się przed 11 XI 1725 r. (od tego dnia prowadzona była przezeń księga czynności pontyfikalnych, zabrana później po przenosinach do Lucka) i została uczczona panegirykiem pt. Flos patrum, prae- sul rosens, antistes ad purpuras candidatus, ogłoszonym drukiem przez pijarów z kolegium warszawskiego. Wtedy również F.A. Kobielski wszedł do grona kagituły katedralnej we Włocławku (instalowany 9 y 1725 r. w osobie prokuratora, kan. Andrzeja Sokołowskiego), której w I 1726 r. został scholastykiem (na mocy instytucji z 24 XII 1725 r.), natomiast w XII 1732 r. archidiakonem. Ponadto od I 1726 r. posiadał probostwo w Gniewie na Pomorzu Gdańskim, niemniej szczególnie bliskie związki łączyły go nadal z diecezją krakowską, w której w tymże roku sprawował zastępczo obowiązki sufragana u boku miejscowego ordynariusza Konstantego Felicjana Szaniawskiego (niegdyś bpa włocławskiego). Tamże w Krakowie przyszło mu również czuwać nad przebiegiem uroczystości pogrzebowych Augusta II, Jana III i królowej Marii Kazimiery dn. 15 I 1734 r., jak również był współkoronatorem w katedrze na Wawelu nowego władcy Rzeczypospolitej - Augusta III (17 I 1734), zostając następnie kanclerzem, a zarazem spowiednikiem jego małżonki Marii Józefy Habsburżanki.

Od tego monarchy otrzymał wówczas obietnice promocji na wakujące biskupstwo chełmińskie, na które -po rywalizacji obu kandydatów wstąpił jednak dotychczasowy sufragan poznański Adam Stanisław Grabowski (26 IX 1736), podczas gdy F.A. Kobielski musiał zadowolić się uboższym biskupstwem kamienieckim, na które prowizji udzielił mu 19 XI 1736 papież Klemens XII. Kanoniczną zgodę na objęcie stolicy biskupiej w Kamieńcu Podolskim dotychczasowy sufragan włocławski wyraził 22 I 1737 r. we Włocławku, wykonując też wówczas - na ręce ordynariusza K.A. Szembeka - wymaganą przysięgę na wierność następcy św. Piotra, który ze swej strony zezwolił mu zachować nadal godność archidiakona włocławskiego przez okres pięciu lat. Już jednak na niedługo przed 4 IX 1737 r. nowy biskup kamieniecki zrezygnował z tej prałatury, nie okazując również woli dalszego wspomagania in pontificalibus (na co tak samo wyraził zgodę papież) pasterza diecezji włocławskiej, od którego to momentu kontakty F.A. Kobielskiego z włocławskim środowiskiem kościelny miały charakter wyłącznie sporadyczny. Jurysdykcję w powierzonym mu biskupstwie kresowym objął 17 II 1737 r. za pośrednictwem delegowanego po temu miejscowego archidiakona, natomiast ingres do katedry w Kamieńcu Podolskim odbył 8 XII tr. W czasie krótkich rządów w diecezji kamienieckiej lokalnym sprawom poświęcał niemało uwagi (m.in. w 1738 r. wydał list pasterski do duchowieństwa), jakkolwiek w dużo większej mierze absorbowały go wydarzenia życia politycznego kraju, w których aktywnie uczestniczył. Rychła translacja Franciszka Antoniego Kobielskiego z biskupstwa kamienieckiego na łuckie, postanowiona przez króla Augusta III jeszcze na przełomie lat 1738-1739, uzyskała 30 IX 1739 r. aprobatę ze strony papieża Klemensa XII. Na stolicy biskupiej w Łucku zasiadał przez ponad piętnaście lat, 3 VIII 1744 r. będąc przez króla Augusta III uhonorowanym w Warszawie insygniami Orderu Orła Białego. W okresie swego pasterzowania m.in. koronował 8 IX 1749 r. łaskami słynący obraz Matki Bożej Łuckiej w tamtejszej katedrze, osadził w Brahiłowie trynitarzy (1740), konsekrował kościół jezuitów w Winnicy (1741), jak też wydatnie przyczynił się do wzbogacenia wystroju świątyni kolegiackiej w Janowie Podlaskim, fundując przy niej dzwonnicę, a we wnętrzu czterdziestodwugłosowe organy, cztery ołtarze boczne oraz stalle kanonickie dla członków kapituły janowskiej. W tym też mieście najczęściej rezydował i tam zm. 27 I 1755 r., niedługo przedtem przybrawszy na koadiutora z prawem następstwa swego siostrzeńca Antoniego Erazma Wołłowicza, który -zostawszy kolejnym biskupem łuckim-sprawił wujowi we wnętrzu kolegiaty pw. Przenajświętszej Trójcy w Janowie Podlaskim okazały pomnik nagrobny (wraz z portretem), zaprojektowany przez wybitnego włoskiego architekta Franciszka Placidiego. W jej podziemiach, w dostępnej dla zwiedzających krypcie biskupiej pod prezbiterium, zachowała się ba- rokowa trumna F.A. Kobielskiego, na jubileusz dwustulecia diecezji podlaskiej w 2018 r. poddana (wraz z trzema innymi - biskupów A.E. Wołłowicza, AS. Naruszewicza i J. Twarowskiego-tam się znajdującymi) renowacji oraz konserwacji.