bp Karol Ludwik Pollner

W 1854 r. wyznaczono go na proboszcza parafii Goliszew, gdzie urzędował do 1872 r. Podczas swojej opieki nad parafią wystawił kościół oraz nową plebanię, przy której został założony park. W piśmie z 20 XI 1872 r. administrator diecezji kujawsko-kaliskiej prałat Klemens Skupieński zobowiązał go do przejęcia probostwa parafii św. Mikołaja w Kaliszu po śmierci oficjała Józefa Lisieckiego. Zatwierdzenie Pollnera na stanowisku proboszcza nastąpiło w marcu 1873 r.

Wraz z upływem czasu konsystorz potrzebował osoby, która dobrze znałaby się na prawie kanonicznym. W 1857 r. bp Michał Marszewski wybrał PolInera na stanowisko pisarza i notariusza kancelarii w konsystorzu kaliskim po kanoniku Michale Ziemeckim. Dzięki wyjątkowej znajomości przepisów prawa kościelnego I II 1858 r. został mianowany na asesora konsystorza generalnego w Kaliszu. W tym też czasie został mu przyznany tytuł kanonika honorowego Kapituły Kolegiackiej w Kaliszu. Dnia 28 V 1859 r. wybrano go na egzaminatora diecezjalnego, dla starających się o beneficjum kościelne. Wiedza oraz pracowitość ks. Pollnera wyniosły go na stanowisko sędziego surogata przy konsystorzu kaliskim w 1872 r. Natomiast po objęciu parafii św. Michała został prezydującym w tymże konsystorzu.

Ksiądz K. Pollner w 1877 r. został przyjęty do grona członków Kapituły Katedralnej we Włocławku jako kan. gremialny. Trzy lata później wyznaczono go na urząd prałata archidiakona, który objął po kan. Augustynie Lipskim. Kolejny awans nastąpił w 1883 r., kiedy to wyznaczono go na stanowisko biskupa sufragana diecezji kujawsko-kaliskiej. Nadano mu wtedy tytuł Biskupa Trojańskiego. Wraz z przyjęciem nowego stanowiska w diecezji ks. PolIner miał się przeprowadzić z Kalisza do Włocławka. Jednakże uczynił to dopiero po powrocie z Petersburga w 1885 r., gdzie nastąpiła uroczysta konsekracja ks. Pollnera na bp. sufragana. W tej uroczystości uczestniczyli arcybiskup mohylewski Aleksander Gintowt, bp sufragan żmudzki Antoni Baranowski oraz bp sufragan warszawski Kazimierz

Ruszkiewicz. Nowy biskup swoje obowiązki, z powodu już zaawansowanej choroby, wypełniał sporadycznie. W czasie urzędowania wyświęcił tylko dwóch alumnów oraz konsekrował kilka kielichów.

Ten doskonały znawca prawa kanonicznego dodatkowo był cenzorem książek w latach 1877-1884. O jego zamiłowaniu do książek może świadczyć księgozbiór gromadzony przez lata i przekazany bibliotece kapitulnej we Włocławku w 1887 r., a wśród nich przede wszystkim książki z zakresu prawa kanoniczego (spis, sporządzony przez ks. Stanisława Chodyńskiego, obejmował 193 pozycje). Ofiarował również na rzecz kościoła katedralnego włocławskiego: Kancjonał, Rytuał, dwa Canon Missae Episcopalis oraz Pontificale Romanum, które było wcześniej własnością bp. Stanisława Karnkowskiego.

Zmarł we Włocławku 9 III 1887. Został pochowany w katedrze włocławskiej. U wejścia do kościoła pod chórem umieszczono na jego cześć skromną tablicę pamiątkową.