s. Maria (Maria (Tucho) Tucholska)

Z początkiem wojny objęła funkcję mistrzyni nowicjatu oraz przełożonej domu we Włocławku przy ul. Leśnej 2. Zaangażowana była w różne formy walki cywilnej z okupantem, m.in. tajne nauczanie. Wraz z innymi siostrami 6 VIII 1942 r. wywieziona została przez Niemców do obozu przymusowej pracy w Bojanowie, pow. Rawicz, woj. poznańskie, gdzie przebywała do 19 III 1943 r. Z powodu całkowitego wyczerpania i niezdolności do pracy została przeniesiona wraz z innymi do ss. urszulanek w Sieradzu. Pod koniec okupacji, przez pewien czas, przebywała na placówce w Lesznie k. Warszawy, później pełniła obowiązki przełożonej w Łowiczu. Na kapitule 25 III 1945 r. została wybrana przełożoną generalną Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi we Włocławku.

W czasie szczególnie trudnego urzędowania okres powojenny - M. Tucholska powzięła następujące decyzje: uporządkowanie domów filialnych, zorganizowanie pracy społecznej i charytatywnej oraz zapewnienie warunków egzystencji; podniesienie poziomu umysłowego sióstr, pogłębienie i ugruntowanie ducha zakonnego. Naczelnym jej hasłem było: „Z nowym zapałem do pracy dla Chrystusa”.

Z chwilą objęcia stanowiska przez M. Tucholską Zgromadzenie posiadało 14 placówek, w których znajdowały się 162 siostry. Za jej kadencji powstały nowe placówki, a także wzrosła liczba sióstr. W przedszkolach było zatrudnionych około 40 sióstr, w domach dziecka 14, w internacie 12, kilka zdobywało wykształcenie.

Po ukończeniu kadencji przełożonej generalnej (1 IV 1951) pełniła we Włocławku obowiązki mistrzyni nowicjatu przy ul. Leśnej 2. Aresztowana przez UB wieczorem 29 I 1953 r. podczas rewizji domu, była przetrzymywana z powodu niesłusznych podejrzeń na posterunku milicyjnym we Włocławku, skąd prze wieziono ją w niedługim czasie do więzienia politycznego w Warszawie. Jeszcze 28 X 1953 r. musiała prze bywać w więzieniu, skoro w tym dniu władze Zgromadzenia skierowały prośbę do Wydziału Spraw Zakonnych w Warszawie o interwencję w sprawie zwolnienia matki Tucholskiej i siostry Józefy Ambroziak z więziennego aresztu. Nie mamy szczególnych danych o dacie jej uwolnienia. Po wyjściu z więzienia, prawdopodobnie w końcu października 1953 r. przebywała przez pewien czas w domu macierzystym we Włocławku, następnie w Kaliszu, a od 1961 r. w Poznaniu jako przełożona. W 1963 r. poprosiła o zwolnienie z tego obowiązku ze względu na zdrowie i jako emerytka przebywała tam do 1976 r. W sierpniu tr. przyjechała do Włocławka do domu głównego, gdzie pozostała do końca życia.