s. Maura (Barbara Janina Otto)

(1938-2015), członkini Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi, zasłużona pielęgniarka, zapoczątkowała kościelną domową akcję pielęgnacji ubogich Włocławka, działaczka charytatywna.

Urodziła się 31 V 1938 r. w Kłodawie, w rodzinie robotniczej, z rodziców Romana i Heleny, z d. Cieślińskiej. Miała młodszą o rok siostrę, Marię. Ojciec, który posiadał własny zakład fryzjerski, zginął jako żołnierz na początku wojny w 1939 r. Matka dalej samotnie wychowywała dzieci, pracując dorywczo na utrzymanie rodziny, m.in. jako sprzedawczyni w sklepie. W latach 1945-1952 Barbara uczęszczała do Szkoły Podstawowej w Kłodawie. Należała do ZHP i TPPR. W roku szkolnym 1952/53 uczyła się w Technikum Przemysłu Dziewiarskiego w Łodzi, w dziale planowania. Następnie ze względu na warunki rodzinne przerwała naukę, aby zajmować się domem, a młodsza siostra mogła kontynuować naukę w technikum.

W tym czasie nawiązała kontakt z siostrami ze Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi, które miały swój dom w jej rodzinnym mieście (w Kłodawie). Ta relacja wpłynęła na decyzję o podjęciu drogi życia w Zgromadzeniu Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi, do którego została przyjęta we Włocławku 12 II 1955 r. Po pół rocznym postulacie (pierwszy etap formacji zakonnej), 16 VII 1955 r. rozpoczęła nowicjat. Pierwsze śluby złożyła 16 VII 1956 r., wieczyste - 2 VII 1961 r.

W latach 1956-1958 przebywała na placówce w Kaliszu przy ul. Grodzkiej, gdzie uczęszczała do liceum ogólnokształcącego. Aby kontynuować naukę, ubierała się po świecku, gdyż władze komunistyczne nie przyznawały siostrom zakonnym prawa do kształcenia się. W latach 1958-1961 przebywała na placówce w Warszawie, gdzie uczyła się w prowadzonej przez siostry szarytki międzyzakonnej Szkole Pielęgniarstwa pw. św. Wincentego à Paulo, gdzie uzyskała dyplom pielęgniarki 7 X 1960 r. Ostatnie pół roku przedtem, ze względu na ujawnioną gruźlicę płuc, przebywała w sanatorium w Rudce k. Mińska Mazowieckiego.

Od 9 X 1960 r. do 31 XII 1962 r. służyła fachową pomocą medyczną w domu generalnym we Włocławku przy ul. Buczka 9 (obecnie ul. Orla). Z jej inicjatywy zorganizowano w nim infirmerię, czyli miejsce opieki dla chorych sióstr. Chodziła z posługą pielęgniarską również do chorych księży oraz ich rodzin. (m.in. bp. F. Korszyńskiego, bp. A. Pawłowskiego, księży marianów).

Siedem lat (1963-1970) pracowała jako pielęgniarka, służąc nieuleczalnie chorym w Zakładzie Specjalnym w Zduńskiej Woli przy ul. Łaskiej. Włączała się też w pomoc pielgrzymom, m.in. w czasie koronacji obrazu Matki Bożej Licheńskiej w 1967 r.

Aktywna działalność s. Maury we Włocławku, rozpoczęta w 1970 r, obejmuje 12 lat. W latach 1970-1982 mieszkała we Włocławku-Michelinie przy ul. Zachodniej, gdzie nadzorowała remont baraku mieszkalnego. Na przełomie lat 1972-1973 przez kilka miesięcy pełniła obowiązki mistrzyni nowicjatu. Następnie jako siostra parafialna zajmowała się chorymi i ubogimi przy parafii katedralnej we Włocławku, choć - jak sama wspominała - zasięg jej działalności był szerszy, właściwie obejmujący całą diecezję włocławską. W 1974 r. zapoczątkowała rekolekcje dla chorych, niepełnosprawnych i starszych oraz wolontariuszy diecezji włocławskiej. Organizowała wspólne wigilie i święta Bożego Narodzenia w domu rekolekcyjnym w Nieszawie. Ponadto przez 10 kolejnych lat urządzała spotkania wakacyjne w Licheniu z pomocą Mirosławy Hankiewicz, instruktorki duszpasterstwa młodzieży we Włocławku w latach 1970-1975 i 1979-1981, kleryków, kapłanów i świeckich wolontariuszy. Współpracowała z zakonnikami: kamilianami, marianami, orionistami i franciszkanami. Posiadała szczególny dar przyciągania ludzi i włączania ich do posługi chorym. We współpracy z lekarzami urządzała wysyłkę paczek żywnościowych na misje.

Doświadczenia zdobyte w pracy duszpasterskiej i charytatywnej we Włocławku zostały przez nią wykorzystane i rozwinięte później na placówce duszpasterskiej w Kaliszu. Najpierw jednak, po leczeniu sanatoryjnym w Kowarach, w 1982 r., skierowana została do Lublina, gdzie przez dwa lata przebywała na rekonwalescencji, dojeżdżając na leczenie do Krakowa. Dzięki księżom marianom przez trzy miesiące (kwiecień-lipiec) w 1984 r. prze bywała na leczeniu w Waszyngtonie, gdzie przeszła operację trzustki.

Najbardziej znany jest okres działalności s. Maury w Kaliszu (należącym do 1992 r. do diecezji włocławskiej), przypadający na lata 1984-2002. Mieszkała wówczas w placówce Zgromadzenia w domu przy ul. Grodzkiej 9. Jako siostra parafialna pracowała w parafii Opatrzności Bożej prowadzonej przez orionistów. Z zapałem poświęciła się pracy, którą lubiła. Dla swoich podopiecznych organizowała rekolekcje adwentowe i wielkopostne, wieczerze wigilijne, święconki, a także turnusy dla dzieci i chorych, przygotowywała paczki dla dzieci. Uczestniczyła z chorymi w pielgrzymkach pieszych na Jasną Górę. W 1988 r. przy wsparciu sponsorów i pomocy wielu ludzi zorganizowała pielgrzymkę osób niepełnosprawnych do Lourdes oraz do innych sanktuariów i miejsc świętych. W 2000 r. brała udział wraz z chorymi w pielgrzymce jubileuszowej chorych do Rzymu i w spotkaniu z papieżem Janem Pawłem II.

Po 1989 r. zaczęła organizować Ośrodek Caritas w Kaliszu przy ul. Stawiszyńskiej 41. Założyła i następnie prowadziła na szeroką skalę jadłodajnię dla bezdomnych i ubogich Kalisza (ciepły posiłek dostawało dziennie ok. 1200 osób), a także świetlicę dla dzieci. Ponadto zorganizowała pomoc prawną i psychologiczną. Kontynuowała służbę niepełnosprawnym. W tych wszystkich przedsięwzięciach pomagali s. Maurze klerycy, osoby zaangażowane w ruch oazowy, studenci, a także parafianie, darczyńcy i władze miasta. W 1992 r. (3 XI) przeniosła siedzibę Caritas na ul. Dobrzecką 5. Sama wielokrotnie zapadała na zdrowiu, korzystała z leczenia w szpitalach i sanatoriach. Doświadczenie ciężkiej choroby spotęgowało jej wdzięczność za darowane życie, a wdzięczność ta wyrażała się w niesieniu pomocy innym.