s. Serafina (Janina Bojakowsa)

W 1955 r. s. Bojakowska przez kilka miesięcy pracowała w parafii Koźminek k. Kalisza, a następnie do 1957 r. w domu zakonnym w Zakopanem.

Od 1957 do 1990 r., czyli przez 33 lata do końca życia była zatrudniona w Kurii Diecezjalnej we Włocławku, w Wydziale Duszpasterskim. Pracę swoją wykonywała z całym oddaniem.

Jednym z bardzo ważnych zadań s. Bojakowskiej w Kurii Diecezjalnej było przygotowywanie i rozprowadzanie pomocy duszpasterskich. W czasach komunistycznych, kiedy Kuria Diecezjalna nie mogła uzyskać pozwolenia na druk pomocy duszpasterskich ani na odbicie ich na powielaczu, siostra Bojakowska całymi dniami powielała pracowicie na maszynie do pisania katechezy, zbiory kazań, wierszy okolicznościowych i patriotycznych oraz innych pomocy duszpasterskich, które następnie - oprawione przez introligatora seminarium duchownego - trafiały do katechetów i duszpasterzy. Był to swego rodzaju drugi („podziemny”) obieg publikacji o tematyce religijnej i patriotycznej w czasach zniewolenia komunistycznego. Pracochłonnym zadaniem s. Bojakowskiej było także przepisywanie w setkach egzemplarzy ingerencji cenzury komunistycznej w „Kronice Diecezji Włocławskiej” i wklejanie ich do każdego numeru czasopisma, dzięki czemu kapłani wiedzieli w miarę na bieżąco, co cenzura wycina; a zatem trzeba było to szczególnie podkreślić w działalności duszpasterskiej.

Niemal od początku życia zakonnego Pan Bóg doświadczał ją cierpieniem. Przeszła kilka ciężkich operacji; pozostała po nich do końca życia niegojąca się rana na głowie, która była powodem ustawicznego bólu głowy i wymagała specjalnej pielęgnacji. Dzięki troskliwej opiece lekarzy i pielęgniarek mogła wykonywać nadal swoją pracę. Cierpliwie i z poddaniem się woli Bożej znosiła wszystkie cierpienia i dolegliwości. Odznaczała się wyjątkową obowiązkowością, sumiennością, pracowitością i ofiarnością.

Była wzorową zakonnicą. Po pracy w Kurii wczuwała się w potrzeby domu i chętnie włączała się w obowiązki swojej wspólnoty. Nie uskarżała się na cierpienie czy zmęczenie. Nawet bezsenne noce wykorzystywała, wykonując karty świąteczne czy okolicznościowe.

W ostatniej chorobie kilka miesięcy przebywała w szpitalu we Włocławku. Tam na początku 1990 r. bp Czesław Lewandowski w obecności lekarza i siostry zakonnej wręczył jej papieski medal „Pro Ecclesia et Pontifice” za zasługi położone dla Kościoła, a tym samym dla diecezji i miasta.

W piątek 9 II 1990 r. o godz. 13.30 zmarła w szpitalu włocławskim przy ul. Wienieckiej w wieku 68 lat życia i 37 roku powołania zakonnego. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 13 II 1990 r. w katedrze włocławskiej. Ciało zmarłej złożono na miejscowym cmentarzu komunalnym, na placu przeznaczonym dla sióstr z ul. Leśnej.