Ks. Narcyz Sforski

Od tego czasu niepodzielnie poświęcił się pracy duszpasterskiej w kościele klasztornym. Był promotorem założonego w 1861 r. Arcybractwa Różańca Świętego, jedynego tolerowanego przez rząd stowarzyszenia ludzi świeckich. Dla jego potrzeb kilkakrotnie wydał druk ulotny: „Objaśnienia tyczące się odmawiania Różańca Świętego" (znane egzemplarze z 1879 i 1908) i zorganizował podręczną bibliotekę. Dał się też poznać jako dobry kierownik duchowny, zwłaszcza inteligencji, księży i biskupów oraz kleryków Wyższego Seminarium Duchownego. Wśród tych ostatnich za zgodą władz diecezji i seminarium od 1892 r. szerzył Trzeci Zakon Św. Franciszka z Asyżu, świeżo odnowiony przez papieża Leona XIII i przezeń polecany jako jedna z dróg prowadzących do odnowy społeczności katolickiej. Tercjarstwo cieszyło się wśród kleryków dużą popularnością prawie wszyscy doń należeli. Po usamodzielnieniu się w 1911 r. w kongregację seminaryjną tercjarstwo dało też początek wszystkim innym ugrupowaniom kleryckim. Od 1872 r. K. Sforski sprawował opiekę duchową nad domem Stowarzyszenia Kobiet Pracujących, które pod wpływem jego gorliwej pracy przekształciło się w ukryte zgromadzenie zakonne. Napisał dla niego Regulamin, a pod koniec swego życia troskę nad zgromadzeniem zlecił ks. Wojciechowi Owczarkowi (zm. 1938), późniejszemu biskupowi, który w 1922 r. doprowadził do kanonicznej erekcji Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi, zatwierdzonego ostatecznie przez Stolicę Apostolską w 1983 r.

Od 1861 r. do swej śmierci K. Sforski opracowywał i anonimowo ogłaszał kalendarze liturgiczne dla zakonników swej dawnej prowincji, żyjących w klasztorze włocławskim oraz rozproszonych po parafiach. Od końca XIX w. opublikował około 20 niewielkich rozmiarami broszur, w których, przeważnie wierszem, zachęcał do naśladowania Matki Bożej i Świętych, podając ich życiorysy i zamieszczając teksty modlitw i pieśni, m.in. dla uczestników pieszych pielgrzymek do Częstochowy. Po- ważniejszą jest wierszowany przekład klasycznego dzieła O naśladowaniu Chrystusa Tomasza à Kempis (Warszawa 1900). Wszystkie druki K. Sforskiego cieszyły się dużą popularnością i dlatego należą obecnie do rzadkości bibliograficznych. Dochód z nich przeznaczał na cele charytatywne. Przez wiele lat był również diecezjalnym cenzorem książek.

Zmarł 2 XII 1911 r. we Włocławku i został pochowany w podziemiach kościoła oo. reformatów.