o. Leonard Brochocki

BROCHOCKI LEONARD w zakonie ODORYK

(1906-1966), franciszkanin, wychowawca i katecheta.

Urodził się 18 IX 1906 r. we Włocławku, w rodzinie Jana, szewca, i Ludwiki z d. Buczkowskiej. Tutaj też w roku szkolnym 1922/1923 ukończył 7-klasową Publiczną Szkołę Powszechną nr 3. Następnie zgłosił się do Niższego Seminarium Duchownego - Kolegium św. Antoniego we Lwowie, w którym prywatnie zaliczył dwie klasy gimnazjalne. Dnia 31 VIII 1925 r. wstąpił w Wieliczce do Zakonu Braci Mniejszych w Prowincji Matki Bożej Anielskiej. Dnia 1 IX 1926 r. złożył śluby czasowe, a 2 IX 1929 r. profesję uroczystą. W latach 1926-1928 w Wyższym Seminarium Duchownym Franciszkanów Konwentualnych w Krakowie odbywał studia filozoficzne, podczas których przerabiano także ostatnie klasy gimnazjalne. Świadectwo dojrzałości uzyskał w roku szkolnym 1927/1928 w IV Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Krakowie. W latach 1928-1933 ukończył studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Dnia 19 VI 1932 r. przyjął święcenia kapłańskie.

W latach 1933-1939 był prefektem Niższego Seminarium Duchownego Kolegium św. Antoniego we Lwowie, w którym ponadto uczył łaciny i religii. W 1938 r. został dyrektorem utworzonego w ramach tegoż zakładu w 1935 r. prywatnego gimnazjum. Po wybuchu II wojny światowej pozostał we Lwowie i udzielał się jako duszpasterz w kościele klasztornym pw. Najświętszej Rodziny. W latach 1942-1945 był gwardianem klasztoru w Przemyślu. W tym czasie zakonnicy oprócz pracy we własnym kościele byli kapelanami więzienia przy ul. Rokitniańskiej, kaplicy w Hurku oraz domów sióstr albertynek i Opatrzności Bożej na Zasaniu.

Od 1 IX 1945 r. do 30 VI 1949 r. uczył historii i łaciny w Miejskim Koedukacyjnym Gimnazjum Ogólnokształcącym w Kazimierzu Dolnym, powołanym wtedy do istnienia dzięki współpracy Ignacego Dzierżyńskiego, brata znanego Feliksa, i ks. Józefa Jachuły, katechety. Natomiast głównie za sprawą O. Brochockiego część klasztoru przeznaczono na tymczasowe mieszkanie dla kilku rodzin pozbawionych domów oraz na internat dla uczniów. I. Dzierżyński w opinii z 30 VI 1949 r. napisał, że: „ojciec Brochocki był dobrym nauczycielem i wychowawcą. Cieszył się wśród młodzieży dużym autorytetem i był przez nią lubiany. Dużo czasu poświęcał pracy pozaszkolnej". Oprócz tego uczył historii i języka niemieckiego w Zasadniczej Szkole Zawodowej i religii w Państwowym Gimnazjum i Liceum im. ks. A. Czartoryskiego w Puławach. Był przewodniczącym Zarządu Miejskiego Komitetu Opieki Społecznej. Ponadto pracował jako duszpasterz we własnym kościele i okolicznych parafiach.

Przeniesiony w połowie 1949 r. do Konina do końca roku szkolnego 1959/1960 uczył religii w Szkołach Podstawowych nr 2 i 3. Nieprzerwaną katechizację szkolną w najtrudniejszym okresie PRL umożliwiła mu przynależność w latach 1951-1956 do Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, w którym był prezesem Oddziału Wojewódzkiego w Poznaniu. W roku szkolnym 1960/1961 wysłano go na urlop zdrowotny, a w roku następnym rozwiązano z nim umowę o pracę z powodu usunięcia ze szkół nauczania religii. Przez te dwa lata prowadził katechizację przy kościele franciszkańskim, w którym stale udzielał się jako duszpasterz. Spieszył z pomocą także sąsiednim proboszczom. Był spowiednikiem księży oraz Sióstr Opatrzności Bożej i Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. We wrześniu 1962 r. uległ częściowemu paraliżowi. Po przeprowadzonej rehabilitacji włączał się do pracy duszpasterskiej.

Zmarł 5 XI 1966 r. w Koninie i został pochowany w grobowcu zakonnym na miejscowym cmentarzu. Manifestacyjny pogrzeb w dniu 7 listopada z udziałem kilku tysięcy wiernych dowiódł, że także w Koninie cieszył się dużym szacunkiem.